Mixed feelings en Hongaarse leraren

Vanwege allerlei feestjes, leuke uitstapjes, bezoek en nog veel meer ben ik een tijdje niet aan het schrijven van een blog toegekomen, ter compensatie zal deze lang zijn.
Het semester in Hongarije is bijna voorbij, iets waar ik gemengde gevoelens bij heb. Enerzijds ben ik blij dat ik niet meer naar deze school hoef, anderzijds komt de datum van mijn definitieve terugkeer steeds dichterbij. Ik heb het echt een beetje gehad met de Hongaarse school en tel de dagen af tot ik er niet meer heen hoef. Lesgeven is hier ronduit een lachertje, het ergste vind ik de Hongaarse les (maar dat is beslist niet de enige waar het niveau ontzettend laag is). De leraar heeft, zoals alle leraren eigenlijk, totaal geen structuur in zijn les. Hij springt van de hak op de tak, van het ene naar het andere onderwerp en het blijft altijd maar gokken wat er precies wordt verwacht zowel in de les als op het tentamen. 90 % van de les zit iedereen dan ook te praten en als het dan stil is maakt de leraar een grap (meestal iets in de trant van “zo, wat is het stil ineens”, en begint alles weer van voor af aan. Het is mij nooit duidelijk welke opdracht we moeten doen en wat we daar überhaupt moeten doen. Als hij dan vraagt waarom ik de opdracht niet heb gemaakt probeer ik hem te vertellen dat hij erg lastig te volgen is, maar tegen de tijd dat ik dat probeer is hij alweer aan de andere kant van het lokaal. De groep is ook erg groot, zo’n 30 á 40 Erasmusstudenten en daarbij komt dat hij zijn vak volgens mij niet echt serieus neemt.

Een andere leraar (die groot- en detailhandel geeft) is volgens mij bang dat we ons later niet herinneren wat hij heeft gezegd want hij begint iedere zin opnieuw. “Therefore… (stilte) therefore”, en soms wordt een halve zin herhaald, erg irritant om naar te luisteren. Ook neemt hij aan dat we allemaal weten hoe we de netwaarde van een bedrijf berekenen, hoe we een jaarbalans opmaken, hoe we nominale waardes gebruiken (inclusief aanpassingsfactoren), hij heeft het over een ‘Price per earning ratio’, ‘cash flow’, ‘peer figures’ en aan het eind van zo’n les verkeer ik in lichte staat van paniek want ik heb geen flauw idee hoe ik ooit mijn eindtoets moet gaan halen. In het begin vond ik het zo stom dat het zo ging en werd ik er ook echt boos om want hoe moet ik ooit mijn tentamen halen als er werkelijk niets wordt uitgelegd en alles maar wordt aangenomen? Nu weet ik dat als ik het niet haal het niet aan mij ligt maar aan het totale gebrek aan uitleg in normaal Engels, zonder vaktermen en ook zonder fouten.
Ook is de Powerpoint zeker weten niet door hem gemaakt want de tekst die erin staat is foutloos en van een behoorlijk hoog niveau, het is vrijwel onmogelijk dat hij dat zelf heeft gemaakt gezien de vele fouten in uitspraak, grammatica, zinsvolgorde, woordkeuze enzovoorts.
Wat ook erg irritant is, is dat leraren voortdurend door de klas heen lopen. De meesten gaan aan de zijkant van de klas staan zodra ze les gaan geven. Hierdoor zit je dus zo’n 90 minuten gedraaid op je stoel wat bepaald niet bevorderlijk is voor je nek. Om het allemaal nog ietsje erger te maken wordt de Powerpoint presentatie meestal op de muur tegenover de leraar/lerares getoond. De eerste keer dat er een Powerpoint presentatie werd getoond keek ik echt even mijn ogen uit. De lerares haalde een ouderwetse diaprojector uit haar tas (die had ze dus de hele dag bij zich) en sloot die aan op haar computer. Toen kwam ze erachter dat de projector te laag was dus ging ze op zoek naar een boek, waarna de presentatie te hoog was. Hulpmiddel 2 was een jas en dat werkte uiteindelijk wel. Het komt allemaal erg kneuterig over en ik verbaas me erover dat dit blijkbaar al jaren zo gaat en zo te zien ook nog jaren gaat duren.

In de afgelopen maand ben ik onder andere naar Eger geweest. Dit is een leuk, Hongaars dorpje zo’n 200 kilometer van Budapest vandaan. Hier hebben we de toerist uitgehangen en hebben we de beroemde wijnkelders bezocht. De wijn daar wordt in de lokale wijngaarden gemaakt en is echt verrukkelijk. Ook is het erg goedkoop, omgerekend zo’n 50 cent per glas wat zowel leuk als gevaarlijk is haha. Met Pasen is mijn lieve paps een weekeindje gekomen. Met hem heb ik de bezienswaardigheden van Budapest bezocht, zijn we meegegaan met een rondvaart op de Donau en hebben we de Mattheuspassion bijgewoond. Dit was erg indrukwekkend, het stuk was in het Duits en op een scherm werd de tekst getoond wat werd gezongen. Heel erg mooi en ook erg toepasselijk aangezien het over het lijden en sterven van Christus gaat. Het was erg leuk dat zowel mijn vader als moeder zijn gekomen en ook erg leuk dat ze apart zijn gekomen, je hebt dan toch wat meer ‘quality time’ en andere gesprekken, daarbij heb ik 2 keer iets gehad om naar uit te zien in plaats van één keer :)

Het semester hier eindigt volgende week, gevolgd door 2 à 3 weken tentamens + herkansingen. Van de week kreeg ik een email van mijn Erasmuscoördinator hier met de mededeling dat als we onze cijfers hadden, we naar de leraar van het desbetreffende vak moesten gaan met onze Leerovereenkomst. De leraar vult dan het cijfer in en zet een handtekening. De reden hiervoor was dat leraren vaak vergeten om de cijfers online te zetten waardoor studenten hun studiepunten niet halen en je uitwisseling dus eigenlijk voor niets is… Los van het feit dat het tijdrovend is (100 Erasmusstudenten à 5 vakken gemiddeld) vraag ik me af of het niet makkelijk te manipuleren is, volgens mij kan ik mijn cijfers makkelijk veranderen en misschien ga ik dat ook wel doen hehe.

Sommige mensen zeggen wel eens tegen mij: Volgens mij feest jij alleen maar daar in Budapest. Met alle respect vind ik dat een beetje een kortzichtige gedachte want ik zit hier op uitwisseling dus moet gewoon mijn studiepunten halen, daarbij komt dat het volgens mij niemand interesseert als ik een foto van mezelf, studerend, op Facebook zet en als laatste komt daarbij dat de school niet erg veel voorstelt dus dat ik met weinig moeite al mijn vakken haal, en dus tijd over heb voor leuke dingen. Ik geloof niet dat ik me daar slecht over hoef te voelen en dat ben ik ook zeker niet van plan.

Afgelopen weekeind was ik in Nederland voor de trouwerij van mijn beste vriendin vrijdag en een familie etentje zaterdag. Al met al erg gezellig en het was heel leuk om iedereen weer te spreken en te zien. Toch was het heel raar en dubbel, ik voel me op dit moment meer thuis in Budapest dan in Nederland en al zeker in Krimpen. Op de bruiloft vonden een paar mensen het nodig om te vragen hoe het met mijn liefdesleven stond, en of ik niet erg eenzaam was zonder vriend. Bekrompen was het eerste woord wat in mij opkwam en daar laat ik het dan ook maar even bij. Vond het overigens wel frappant dat ik 4 maanden weg ben geweest en een van de eerste dingen die men vraagt niet is hoe ik het in Budapest ervaren heb maar of ik niet erg eenzaam ben. Misschien moet ik toch maar wat meer foto’s op Facebook zetten, zodat de ene helft kan blijven denken dat ik alleen maar feest en de andere helft misschien wordt overtuigd dat het leven ook heel mooi, leuk en interessant kan zijn zonder relatie.

En voor diegenen die zich in geen van beide categorieën thuis voelen: jullie weten dat ik heel veel van jullie hou en dat ik weet dat jullie mij respecteren in de keuzes die ik maak, ook al zouden jullie ze zelf anders maken.

Nog even over dat dubbele gevoel dat ik in Nederland heb. Het is bepaald niet hetzelfde om in Budapest en in Krimpen rond te lopen, dat moge duidelijk zijn: van een wereldstad naar een dorp is zo ongeveer het grootste contrast wat mogelijk is. Toen ik in Budapest kwam, kon ik ’s nachts niet slapen omdat het nogal een lawaai is (ik woon in een zijstraat die grenst aan een drukke uitgaansstraat). Het omgekeerde was het geval toen ik weer in Krimpen was, het was daar zo stil dat ik het echt beangstigend vond. Het contrast is erg groot en dat is even wennen. Ook de mensen zijn totaal anders in een dorp en in een stad. Maakte ik me in Krimpen vaak druk over of ik er wel netjes uitzag, hier maakt het me minder uit. Zal ook wel komen doordat je hier minder kans hebt om bekenden tegen het lijf te lopen maar ook doordat ik me hier veel zelfverzekerder voel en me minder aantrek van wat anderen vinden.
En toch, het feit dat het eerste dat sommigen (na 4 maanden mij niet te hebben gezien) niet vragen hoe het met mij gaat maar hoe het in het liefdesleven is vind ik erg verontrustend en vooral erg raar. Het kan natuurlijk aan de personen (en misschien ook wel aan drank) gelegen hebben maar ik blijf mezelf erover verbazen dat je geluk volgens sommigen blijkbaar afhangt van het feit of je wel of niet in een relatie bent. Andersom respecteer ik degenen die gaan trouwen, afgelopen weekeind hoorde ik dat dat er behoorlijk wat zijn, in hun keuze om deze grote stap te zetten. Graag zou ik dan ook wat begrip hebben voor de keuze die ik maak (want het is wel degelijk een keuze) om nu even vrijgezel te zijn.

Al met al een nogal persoonlijke blog waar ik me niet voor ga verontschuldigen want ik vind het erg fijn om het met jullie te delen <3