Ongewenste en onbedoelde serenade

Nadat sommigen, na het lezen van mijn blog in Uganda vorig jaar, mij vroegen of ik dit keer weer een blog ging bijhouden heb ik besloten om dit inderdaad weer te gaan doen. Dit keer kan ik geen wekelijkse update beloven omdat ik daar niet altijd inspiratie voor heb en omdat ik meer wil doen dan bezig zijn met de computer.

Na aankomst zaterdag werd ik opgehaald door de organisatie waarvan ik mijn kamer huur. Per auto werd ik naar het appartement gebracht, alwaar mijn Nederlandse kamergenoot mij verwelkomde. Zij heeft hier 5 maanden gestudeerd en haar tweelingzus was er ook dus dat was gelijk erg gezellig én ik had gelijk een gids!
In de afgelopen dagen hebben we een en ander bezocht, het Vissersbastion in Buda, het Parlementsgebouw, Árkád en Koki terminal wat twee MEGA winkelcentra zijn. Mijn culinaire kennis is uitgebreid met goulash. Niet alles is goedkoper, de internationale merken (Yves Rocher, The Body Shop) zijn eigenlijk net zo duur maar eten is veel goedkoper, ook drank en sigaretten (beide nog niet geprobeerd) schijnen minstens de helft zo goedkoop te zijn.

De nachten hier zijn erg rumoerig, van de mensen op straat tot auto’s die voorbij rijden tot bussen die voorbij zoemen (ze zijn elektrisch). Het zal zondagnacht een uur of 3-4 geweest zijn dat ik wakker werd van volk op straat. Recht tegenover ons appartement zit een nachtclub, nadere inspectie wees uit dat het waarschijnlijk een gay club is, waar ’s nachts dronkenlappen en ander gespuis uit tevoorschijn komt.

Nu leek het mij best een romantisch idee dat iemand ooit een serenade komt brengen onder mijn raam. In gedachten zag ik mijn prins op het witte paard al met een bloem achter zijn oor en een gitaar in zijn hand zijn liefde voor mij bezingen. Natuurlijk zou ik, diep ontroerd, aan het eind van de ode in zijn armen vallen en zouden we op zijn paard naar het einde van de wereld vertrekken. De bittere realiteit was dat het 3 uur ’s nachts was dat een dronkenlap het nummer “Hey Baby” over straat schreeuwde, zelfs zonder mij daar specifiek mee te bedoelen. Helaas werd ik daar wel wakker van, en bij het refrein “I wanna kno-ow, will you be my girl?” was het láátste wat ik wilde zijn ‘girl’ zijn! Met een kussen over mijn oren vervlogen al mijn illusies van romantische serenades en degene die dit ooit probeert kan rekenen op een plons koud water, zeker om 3 uur ’s nachts.