Istanbultrip

Omdat het deze week vakantie was ontstond bij 4 vriendinnen van mij en mij het plan om op reis te gaan. Maandag tot woensdag is mijn lieve mams gekomen en donderdag ben ik op het vliegtuig naar Istanbul gestapt. Aangezien mijn vliegtuig om half 7 ’s ochtends vertrok werd het een nachtelijk avontuur om naar het vliegveld te komen. Mijn taxichauffeur sprak bijna geen Engels maar ik ben uiteindelijk wel bij de bus gekomen. Om voor mij onverklaarbare redenen besloot de chauffeur om het laatste stoplicht voor het busstation niet serieus te nemen, hij reed zonder blikken of blozen door rood. Toen ik uitstapte kwam er dan ook een politiewagen aan waaruit twee onvriendelijk kijkende politieagenten uitstapten. Ik heb mijn reis richting de bus maar voortgezet want ik had zomaar het idee dat zelfs een lief (?) blond meisje de beste man niet kon redden.

Uiteindelijk op het vliegveld beland, alwaar ik weer met mijn neus op het feit werd gedrukt dat WizzAir WAARDELOOS is. Mijn handbagage was te groot en dus moest ik even 45 euro neertellen, om half 6 in de morgen is dat nog veel erger dan op een wat humaner tijdstip dus mijn humeur kelderde even maar er was niets aan te doen, de koffer moest echt mee.
In Istanbul aangekomen was het even een déjá-vu van Afrika, zóveel starende blikken. Ik ben maar snel de bus ingedoken en lekker gaan slapen. Na een 2 uur durende busreis stapte ik uit bij het Taksim-plein, waar amper een week geleden nog zoveel demonstraties waren geweest. De rest van de dag zijn we naar de toeristische plekken geweest, Hagia Sofia (moskee), de Blauwe Moskee, de Grote Bazaar en de Galatatoren. In het hostel hadden we 2 Duitse jongens ontmoet dus die gingen gezellig mee en ook een vriendin van mij die in Istanbul op uitwisseling is. Vrijdag zijn we wezen winkelen, we kwamen via via in een soort outlet met allemaal dure broeken die nu heel goedkoop waren. Daar ontmoetten we ook de door ons gedoopte ‘Magic Man’. Deze man was een verkoper in de winkel en hij verbaasde ons ten eerste al door voor iedereen de perfecte maat broeken te vinden. Ik denk dat vele vrouwen deze ergernis delen: een jeans past NOOIT. Of hij zit goed om je benen maar te los om je middel óf hij is te strak om je benen zodat je er met geen mogelijkheid in komt. Deze broeken waren echt perfect, echter, één die ik heel leuk vond was er niet in mijn maat. En hier komt de bijnaam “Magic Man” vandaan. De verkoper verzekerde mij dat het geen enkel probleem was want hij wist hoe hij de broek wijder kon krijgen. Hij was 5 minuten weg en kwam weer terug waarna ik de broek paste en warempel, hij was inderdaad wijder. Een grondige inspectie volgde maar we weten nog steeds niet hoe hij het voor elkaar gekregen heeft. Voor de kritische mensen onder ons: Nee, de verkoper heeft echt geen grotere maat gepakt want ik had al de grootste maat die er was........ Hoe dan ook was ik ontzettend blij met deze vriendelijke man.

‘s Middags hebben we een boottocht gedaan langs de Turkse Rivièra wat een prachtig plaatje opleverde. ’s Avonds zijn we uit geweest en zaterdag hebben we een paleis bezocht en zijn we onder de Galatabrug wezen eten. Het was een heel mooi uitzicht over de Turkse baai en boven ons, op de brug, stonden de vissers met hun hengels dus af en toe zwaaide er een visje voor onze ogen heen en weer. De service, daarentegen, was met geen enkele mogelijkheid goed te noemen. Het duurde heel lang voor het eten er was, het was niet eens heel erg lekker maar wel duur en één meisje heeft een uur gewacht op haar eten. Geen aanrader dus. In het hostel waren hele gezellige mensen van over de hele wereld, ik raakte aan de praat met 2 Amerikaanse jongens waarvan er 1 in Budapest verblijft en de ander is bezig met een Europa-trip en wil de hele zomervakantie in Nederland de festivals bezoeken. Erg grappig om van anderen te horen wat er nou zo leuk is aan Nederland, persoonlijk vind ik Amsterdam geen hele geweldige stad maar ze zijn er hier helemaal gek van.

Dat deze hele trip ook wel erg vermoeiend was bleek toen we de reis terug naar Budapest gingen maken. Bij aankomst op het vliegveld in Turkije (wat voor ons ook de eerste keer was dat we in Azië waren) maakten we aanstalten om te gaan ontbijten toen ik erachter kwam dat mijn portemonnee nog in de bus lag. Die was er waarschijnlijk in de hectiek van het moment uitgevallen. Een telefoontje naar de busoperator bracht geen verandering in de situatie want het enige wat aan de andere kant van de lijn klonk was: “I don’t speak English” en vervolgens de bekende, irritante piep van een opgehangen telefoon. Dus ging ik maar op zoek naar iemand op het vliegveld die Turks sprak. De eerste vrouw sprak geen Engels. Ondanks dat wij uitlegden dat dat ook niet hoefde omdat de man aan de andere kant van de lijn ook geen Engels sprak wilde ze het niet doen. Tweede dame dito verhaal. De derde was een stewardess en mocht niet bellen tijdens haar werk. Uiteindelijk een aardige Turkse receptioniste gevonden die mij het verblijdende nieuws bracht dat mijn portemonnee beneden bij de ticketbalie lag. Mijn blijdschap was niet in woorden uit te drukken!

Maar het verhaal is nog niet afgelopen. Bij aankomst in Budapest en de bijbehorende paspoortcontrole kwam ik erachter dat mijn paspoort nog in het vliegtuig lag. De andere dames gingen vast naar huis en ik heb een uur gewacht tot iedereen door de paspoortcontrole was en iemand tijd (en waarschijnlijk zin) had om mijn paspoort te halen. Maar goed, het is allemaal gelukt, de meiden moesten er hard om lachen want ik ben nog nooit zoveel vergeten als in deze afgelopen dagen. Ik schrijf het maar toe aan de moeheid :)